W początkowym okresie drużyny tworzono z poszczególnych baraków i pomiędzy sobą rozgrywano mecze, z czasem urządzano różnorodne turnieje. Jedno nie podlegało dyskusji Szczypiorno było pierwszym w historii tego sportu przypadkiem zorganizowania „turnieju międzynarodowego” w tej dyscyplinie. Jeńcy wojenni| przypatrywali się bowiem grze legionistów i widać przypadała im do gustu zabawa, postanowili wiec sami jej spróbować. W niedługim czasie już zorganizowaną drużyny i rozpoczęli rozgrywać mecze z legionistami. Grali Rosjanie Anglicy Francuzi Serbowie. Do gry wykorzystali właśnie wolną przestrzeń między barakami prawdopodobnie o wymiarach 30*12 metrów. A jakie obowiązywały przepisy gry? Były one bardzo ogólne grano bowiem, jak wspomina w swych pamiętnikach Władysław Broniewski bez sędziów, a kwestii spornej rozstrzygał najstarszy szarżą grający legionista… Na pewno nie można było kopać piłki nogą — nie wolno jej było wyrywać przeciwnikowi z rąk, podkładać nogi, łapać przeciwnika itp. Nie obowiązywało żadne pole bramkowe. Był jednak już wykonywany za każdy ewidentny faul rzut karny. Zabroniona była gra poza bramkami, czyli poza polem gry. Czas natomiast był nienormowany i grano tak długo jak sprawiało im to przyjemność. Przepisy gry ulegały stałym zmianom, ciągłemu udoskonaleniu.
Rok 1918 jest powszechnie uważany z nas za rok narodzin piłki ręcznej w Polsce. W publikacjach na ten temat istnieją jednak duże nieścisłości. Mówi, pisze się, że szczypiorniaka rozpowszechnili legioniści w koszarach w Szczypiornie. Jest to niezgodna z faktami, chcą to podkreślić ze legioniści nie przebywali nigdy w koszarach w Szczypiornie. Miejscem ich pobytu był obóz – niemiecki nr 5-tu rozpowszechnili szczypiorniaka. W dniu 10 listopada powraca do kraju z magdeburskiej niewoli marszałek Józef Piłsudski. Pod koniec listopada wydany zostaje rozkaz mobilizacyjny dla Polskiej Organizacji Wojskowej i wcielający jej członków do wojska. W dnia 2 grudnia sformułowany w Szczypiornie pierwszy odział przyszłego Batalionu Pogranicznego, który 29 grudnia 1918 roku pokonał mniejszą od siebie załogę niemiecką, zdobywając koszary i wyzwalając obóz jeniecki. W tym to okresie w Szczypiornie zakwaterowano żołnierzy Batalionu nazywając ich potocznie „szczypiorniakami” W koszarach żołnierze spędzili czas na musztrze i stałym ćwiczeniu swojej sprawności bojowej. Przejęli też od legionistów ich grę, którą w wolnych chwilach z powodzeniem uprawiano. Miano ku temu znacznie lepsze warunki, przede wszystkim większa boisko i lepszy sprzęt. Lata 1920—1927 to okres szczególnego nasilenia zainteresowania tą dyscypliną. Żołnierze Batalionu byli godnymi kontynuatorami tradycji legionistów i miedzy innymi dzięki nim nazwa stała się bardzo popularna I przetrwała do dnia dzisiejszego. Obóz jeniecki został zlikwidowany w 1923 roku przez władze polskie. W późniejszym okresie było coraz mniejsze zainteresowanie szczypiorniakiem na terenie koszar w przeciwieństwie do innych regionów kraju. Przyjęto się również nazwa-szczypiorniak która przetrwała i była używana w dawnych publikacjach.
Władysław Broniewski w swych pamiętnikach pisał — „pobyt w obozie jenieckim w Szczypiornie zawsze kojarzyć mi się będzie z zupą z brukwi, suchym chlebem, czarną kawą i zabawą Szmacianką…”